VULTURNUS

VULTURNUS

Deus apud veteres, vide Volturnus. Item ventus ab Ortu hiberno spirans, quem Graeci Eurum vocant. Plin. l. 2. c. 47. Item fluv. ad Vulturnum urbem in Campania, qui in Samnio oriens, apud fines Atinae, per Venafrum, Telesiam et Capuam, in mare Tyrrhenum, ad Vulturnum urbem decurrit, Calore et Sabbatô fluv. acceptis, Virg. l. 7. Aen. v. 729.

----- ---- Amnisque vadosi

Accola Vulturni. ----- -----

Silius, l. 8. v. 529.

----- ----- Fluctuque sonorum

Vulturnum. ----- -----

Ovid. l. 15. Met. v. 714.

Linternum, multamque trabens sub gurgite arenam Vulturnus. ----- -----

Διὰ μίσης Καμπανίας ῥεῖ, inquit Strabo. Lucan. l. 2. v. 423.

----- Delabitur inde

Vulturnusque celer. -----

Statius, l. 4. Sylv. ubi de via Domitiana, v. 67.

At flavum caput, humidumque late

Crinem mollibus impeditus ulmis,

Vulturnus levat ora, maximoque

Pontis Caesarei reclivis arcu,

Pandis talia faucibus redundat:

Qui me vallibus aviis refusum

Et ripas habitare nescientem

Recti legibus alvei ligâsti;

Et nunc ille ego turbidus minaxque

Vix passus dubias prius carinas,

Iam pontem fero, perviusque calcor.

Qui terras rapere et rotare silvas

Assuêram (pudet) amnis esse coepi, etc.

Nic. Lloydius.